نامه ای به پپ"اسطوره بمان"

پپ گواردیولا ! به یاد نمی آورم نامت را قبل از این که مربی بارسا شوی شنیده باشم.اما زمانی را که مسئولان باشگاه به تو اعتماد کردند و تو را که هیچ نام و نشانی در دنیای مربیان نداشتی را به عنوان سرمربی باشگاهی که قدمتی صدواندی ساله دارد انتخاب کردند را به خوبی به یاد دارم.

زمانی که انتخاب تو صدای اعتراض هواداران متعصب بارسا را در آورد.همان سالی که ابتدایش نا امیدکننده میانه اش خیره کننده و پایانش رویایی و به یادماندنی شد. تا جایی که خیلی ها بارسای 2009 را بهترین تیم تاریخ میدانستند.و در کمتراز یک سال بدل به اسطوره ای شدی که جهانیان فراموشت نمی کنند.اما موفقیت هایت به همین جا ختم نشد و تا جایی پیش رفتی که همه ی دنیا را برای پیدا کردن راهی برای شکست تیمت به تکاپو انداختی.باری, یادت باشد که تو در بارسا بود که بهترین مربی جهان شدی و بارسا بود که این موفقیت ها را به تو هدیه داد.

شش گانه ی تاریخی ات را یادمان نمی رود.و سالی را هم که در اروپا کهکشانی ها و در نهایت شیاطین سرخ را به زانو در آوردی به یادمان می ماند.آنطوری که سر الکس فرگوسن بزرگ اذعان به برتری تو و تیمت کرد و این مهر تائیدی بر شایستگی های تو و شاگردانت بود.حال از 14 جامی که بدست آوردی بگویم یا از تحقیر کردن تیم های بزرگ اروپایی که حقیرترینشان رقیب دیرینه یمان است.دستاورد هایت آنقدر زیاد بود که حتی در سال آخری که لالیگا را به رئال مورینیو و اروپا را به ضد فوتبال چلسی واگذار کردی و تنها یک جام حذفی برایمان به ارمغان آوردی کسی از دستت ناراحت نبود و حتی کسی در فکر رفتن تو نبود.
آری می دانم که رابطه ات با رئیس جدید خوب نبود.می دانم که راسل تو را نخواست.می دانم که دلت با بارسا بود.ولی عزم رئیس باشگاه بر کنار گذاشتنت جزم شده بود.

اشک هایت را در شبی که صد هزار نفر ایستاده برایت کف می زدند و نام تو را صدا می زدند به یاد دارم.چه خداحافظی با شکوهی!شبی که گفتی بارسا با رفتنت چیزی از دست نداده بلکه تو بارسا را از دست داده ای.اما همه ی این ها انگار مثل یک رویا بود...

این جمله ی به یادماندنی ات را خیلی دوست دارم که گفتی "اگر مردم از من بپرسند که چرا عاشق بارسا هستم به آنها خواهم گفت که این درست مانند این است که از من بپرسید چرا عاشق خانواده ام هستم" همین دو جمله در اثبات عشقت به بارسا برایم کافیست.

اما چند روزی است که احساسات متناقضی درباره ی تو دارم.انگار ورق دارد بر می گردد و با بعضی حرف هایت داری دل هواداران را به درد می آوری. چند روز پس از انتخاب بایرن به عنوان تیم آینده ات گفتی که بارسا دیگر برایت تمام شده.این حرفت را اصلا درک نمی کنم.پس از پایان فصل هم سران باشگاه را متهم کردی که از بیماری تیتو برای ضربه زدن به تو در نیویورک استفاده کرده اند.بیچاره تیتو این وسط از همه مظلوم تر بود.در اوج بیماریش این جنگ لفظی را به راه انداختی.اما کسی که 4 سال کنار دستت بود و خودت گفتی که بهترین دوستت است فاش کرد که در طول دو ماهی که در نیویورک بوده تنها یک بار به ملاقاتش رفتی.می خواهی باور کنم که تیتو بهترین دوستت بوده؟! حتی باور نمی کنم که باشگاه می خواسته به تو ضربه بزند.حالا هم که تیتو به خاطر عود کردن بیماریش کنار رفته سعی داری از دلش در بیاوری اما این دقیقا همان نوش دار بعد از مرگ سهراب است.

چرا بدون دلیل و مدرک این حرف ها را میزنی؟! چرا در حالی که بایرن 11 بازیکن در پست هافبک داری باز به بازیکنان بارسا دست درازی می کنی؟! سران باشگاه درباره ی تیاگو چاره ی دیگری نداشتند تو نهایت استفاده یا شاید سوء استفاده را کردی.اگر با راسل مشکل شخصی داری و می خواهی به او ضربه بزنی بدان که او فعلا رئیس باشگاه است و ضربه زدن به او ضربه زدن به باشگاه است

آیا با این کار هایت می خواهی مادریسمو ها را خوشحال کنی؟! آیا می خواهی با رفتار و گفتارت به بارسا صدمه بزنی و ثابت کنی که بارسای بدون تو ضعیف تر است؟!

دوست دارم اینجور فکر نکنم.دوست دارم پل های پشت سرت را خراب نکنی.مگر یادت رفته که بارسا بود که تو را از فرش به عرش رساند؟! شاید کمی یکطرفه قضاوت می کنم این ها را پای عشقم به بلوگرانا بگذار اما دوست دارم همانطور دوست داشتنی که از بارسا رفتی در ذهنم باقی بمانی. پس سعی کن رفتارت را عوض کنی تا همچنان اسطوره باقی بمانی!چون تو هرگز از بارسلونا بزرگتر نیستی!