روی کار آمدن ویلانوا پس از گواردیولا فوتبالدوستان سراسر دنیا را بر آن داشت که بارسا مجموعه ایست که به جای رفع نیاز با ارتزاق از باشگاههای دیگر نیازهای خود را در داخل مجموعه خودش جستجو می کند
در مسیر هدایت بلوگرانا گریبان گیر تیتوی همیشه آرام شد و رفته رفته همای سعادت که به تازگی بر روی دوش تیتو سکنی گزیده بود،از آسمان ابری تیتو پر کشید تا دیگر او باشد و یک جنگ دشوار.میان خودش و مشکلش،مشکلی که در سالهای اخیر هر از چند گاهی سگرمه های فوتبال را در هم کرده است و فوتبال و دوستدارانش را در شوکهای متعددی فرو برده است.از اریک آبیدال بازیکن فصول اخیر بارسلونا گرفته تا سر بابی رابسون،پیرمرد دوست داشتنی انگلیسی که او هم به نوعی گذشته اش به بارسا پیوند خورده بود،همدردان تیتو در طول تاریخ فوتبال بوده اند و همگی یک مشکل داشته اند و آن هم رقیبی است ناجوانمرد که آبیدال را از این فوتبال گرفت و رابسون را از این دنیا.همان بیماری لعنتی که حالا تیتو را از متن به حاشیه می راند:بیماری مهلک سرطان.
شاید در طی یک فصلی که بیش از پیش روی تیتو و خلقیاتش تمرکز کرده ایم پی برده باشیم که او هنوز نتوانسته است چه از لحاظ فنی و چه از لحاظ کاریزمایی برای هواداران فوتبال و بویژه حامیان بارسا به جایگاهی حتی در نزدیکی پپ گواردیولا نیز دست یابد و شاید با کسب تنها یک جام از چهار جام ممکن در فصل گذشته عملکرد خیره کننده ای به نسبت همکار سابقش رقم نزده باشد اما حالا و از اینجا بعد که قرار است او به بیماری بی رحمش نه بگوید و در مقابلش بایستد بدون شک همه ما،حتی اگر با بارسا و به تبع آن با گواردیولا،ویلا نوا و بطور کل هر فرد از مجموعه بارسا میانه چندان خوبی نداشته باشیم به واسطه تمایلات انسانی و هم نوع دوستانه مان از تیتو قهرمانی خواهیم ساخت که می خواهد برای مدتی کوتاه ما و فوتبال را تنها بگذارد و به کارهای نکرده اش برسد تا فردا روز برای تک تکمان به نماد مبارزه با مصائب طاقت فرسا تبدیل شود.حالا ما و فوتبال،هر روز را به این امید شب می کنیم که یک روز موفقیت آمیز دیگر از معالجه تیتو گذشته باشد و به بازگشت او به فوتبال نزدیک و نزدیک تر شده باشیم.
اکنون بدون ویلانوا به استقبال فصل دیگری از فوتبال اروپا می رویم اما فراموش نمی کنیم که این فوتبال هنوز به اندازه یک نفر دیگر جای خالی دارد،پس برای بازگشتش به فوتبال چوب خط می کشیم و در حالی که حواسمان هست که مبادا در روزهای داغ و پرحرارت فوتبال فراموشش کنیم،بازگشتش را لحظه شماری می کنیم،تا در کنار هم و نه در نبود یک نفر برای نیل به اهداف جاودانه و انسان دوستانه ورزش تلاش کنیم،فراتر از هر رنگ و تعلق خاطری.
آری ما عاشقان فوتبال،برای لحظه لحظه این نبرد نابرابر نه آبی و اناری خواهیم بود و نه سفید و نه هیچ رنگ دیگری که اگر انسانیت به دست فراموشی سپرده شود هیچ یک از این رنگها معنا و مفهومی نخواهد داشت.حالا می خواهیم برای دوستمان از جای جای این کره خاکی دلگرمی قابل اتکایی باشیم و به او بگوییم همه ما در یک کلام هوادارت خواهیم بود و طبق سوگندنامه نانوشته ما و همه دوستداران فوتبال،در روزهای دشوار پیش رو برایت انرژی مثبت خواهیم فرستاد.راستی حواست باشد،مبادا دیوارهای ما جایی برای چوب خط نداشته باشد و خبری از پیروزی ات نباشد؟پس انتظارت را می کشیم،بجنگ و بمان.هم برای خودت و هم برای هم پیمانانت.
رلاذر